हुँदा हुँदा कलेज जीवनको ती दिनहरू सम्झँदा मनमा अनेकौं स्मृतिहरू खेल्छन्। त्यही बेला म एउटा घरमा भाडामा बसेको थिएँ। नयाँ ठाउँ, नयाँ वातावरण, नयाँ मानिसहरू। सुरुमा अलि असहज लागे पनि समयसँगै त्यो घर मेरा लागि दोस्रो घरजस्तै भयो।

घरकी वेटी मसँग निकै राम्रो व्यवहार गर्नुहुन्थ्यो। उहाँको एक छोरा थियो, उस्तै मेरो उमेरको। सुरुवातमा ऊसँग धेरै कुरा हुन्नथ्यो, बस् सामान्य अभिवादन र मुस्कानको आदान-प्रदान मात्र। तर विस्तारै हाम्रो मित्रता गहिरिँदै गयो।

हाम्रो रुचिहरू मिल्थे। कहिलेकाहीँ कलेजबाट फर्किएपछि हामी घरको आँगनमा गफिन्थ्यौँ। कहिले-काहीँ चिया खाँदै जीवनका सपनाहरूको कुरा गर्थ्यौँ। म गाउँबाट आएको थिएँ, ऊ सहरमै जन्मेको। मेरा लागि सहरका बाटाहरू नयाँ थिए, ऊ मेरा लागि गाइड बन्यो। उसले मलाई काठमाडौँका रमाइला ठाउँहरू देखायो, नयाँ स्वादहरू चखायो।

एकदिन, म ज्वरोले सिकिस्त परेँ। पढाइको चाप, परिक्षा नजिकिँदै थियो। शरीर थाकेको थियो, मन पनि केही खिन्न थियो। त्यसबेला उसले मलाई औषधि ल्याइदियो, खाना लिएर मेरो कोठासम्म आइपुग्यो। त्यो दिन मलाई घर सम्झिएको थियो, आमाको स्पर्श सम्झिएको थियो। तर उसले गरेको त्यो सानो सहयोगले मलाई हौसला दियो।

समय बित्दै गयो। कलेज सकियो। म अर्को यात्रा तय गर्नुपर्ने भयो। त्यो घर छाड्ने दिन मन भारी थियो। ऊ मलाई स्टेसनसम्म पुर्‍याउन आयो। "फेरि भेटौंला," भन्दै हात मिलायौँ। त्यो मित्रता सधैँको लागि स्मृतिमा रह्यो। आज पनि ती दिन सम्झँदा मनमा एक न्यानो अनुभूति भरिन्छ।

जीवनका यात्रामा कतिपय सम्बन्धहरू आफ्नै गतिमा अघि बढ्छन्, कतिपय ठाउँमा रोकिएर बस्छन्। तर ती सम्झनाहरू कहिल्यै हराउँदैनन्। मेरो कलेज जीवनको त्यो भाडाको कोठा, त्यो साथी, र ती पलहरू आज पनि हृदयको कुनै कुना उज्यालो पारिरहेछन्।